زمانی که چند سال پیش Far Cry ۳ همچون یک شگفتی غیرمنتظره، توسط استودیو یوبی‌سافت مونترال به این مجموعه نیروی تازه‌ای بخشید و آن را احیا کرد، خیلی از بازی‌کننده‌هایی که دل‌خوشی از نسخه‌های نصفه و نیمه‌ی قبلی نداشتند، خود را در مقابل تجربه‌ای به‌هم‌پیوسته و نفسگیری یافتند. فارکرای۳ بدون ضعف نبود، اما آن حفره‌ها و وصله‌ها باعث نشده بود تا آن فرش دست‌باف محکم، کیفیت اصلی خودش را از دست دهد و از لذتش کم کند. از سخنرانی‌های واس مونتنگرو، شخصیت منفی داستان گرفته تا گیم‌پلی‌ای که هر تکه‌اش همانند شبکه‌ای از راهروهای پیچ‌درپیچ با یکدیگر در ارتباط بودند و به هسته‌ی اصلی بازی خون‌رسانی می‌کردند. همان‌موقع بود که بعد از اتمام بازی، خیلی‌ها از جمله خودم، نفس‌مان را از بین دندان‌هایمان بیرون دادیم و با حسرت غیرقابل‌درکی گفتیم:«کاش باز هم بود!».
حالا یوبی‌سافت حرف شما را شنیده و درخواست‌تان را در قالب Far Cry ۴ عملی کرده است. اما مشکل اینجاست که چندساعتی که از بازی می‌گذرد، کم‌کم متوجه می‌شوید که انگار یوبی‌سافت حرف شما را عوضی فهمیده، یا خودش را به آن راه زده است. نمی‌دانم. به هرحال، من وقتی گفتم «کاش بازهم بود» منظورم Far Cry ۴ نبود! منظور من پیشرفت و بهبود بود. منظور من این بود که کیفیت نکات خوب نسخه‌ی قبل را به سطح بالاتری ارتقا دهید و آن حفره‌ها را هم بپوشانید. اما یوبی‌سافت چه کار کرده؟ به رسم فرمول موفق بلاک‌باسترهای این روزهایش، سر کیفیت را برای رسیدن به کمیتی زودگذر با بی‌رحمی و شفقت تمام سلاخی کرده است. فارکرای ۴ به معنای واقعی کلمه همان نسخه‌ی قبلی است که حالا در زمانی دیگر با اضافه شدن مقداری فیل و گرگدن و هلیکوپتر و وینگ‌سوت و دو جین روانی جدید اتفاق می‌افتد. کوه‌ها و دشت‌های زمین سرشار از ماموریت‌های اصلی و فرعی است، اما این تعداد به چه دردی می‌خورد وقتی هیچ تفاوتی بین تجربه، احساس و چالشی که این ماموریت‌های مثلا متفاوت، ارائه می‌کنند، نیست.
.png){kind=icon}
