مجموعه Just Cause در حال حاضر به ایستگاه چهارم رسیده است و در سه نسخه قبلی، با اثری رو‌به‌رو شده‌ایم که هدف آن ارائه اکشن‌های اغراق‌آمیز به‌لطف قابلیت‌های ویژه شخصیت اصلی‌اش و همچنین قرار دادن مخاطب در بطن دنیایی مملو از هرج و مرج و آشوب است. این فرمول از قضا تا به امروز هم جواب داده و با اینکه بازی‌های سری جاست کاز هرگز جزو شاهکار‌های آثار جهان‌باز نبوده و نیستند، اما کار‌شان را به‌عنوان یک بازی «سرگرم‌کننده» و «مفرح» انجام می‌دهند و به همین دلیل هم مورد استقبال قرار می‌گیرند. خب Just Cause ۴ هم دقیقا ادامه‌دهنده همین فرمول همیشگی مجموعه است و سعی کرده تا با برخی ویژگی‌های جدید و از آن مشخص‌تر حفظ ترکیب تیم برنده، دوباره حداقل برای طرفداران همیشگی‌اش اثری دوست‌داشتنی باشد.
Just Cause ۴ دوباره بازیکنان را در نقش شخصیت ریکو رودیگز قرار می‌دهد؛ شخصیتی که او را با قلاب دوست‌داشتنی‌اش و مهارت بالایش در انجام کار‌ها می‌شناسیم. ریکو پس از مبارزاتی که با گروه بلک هند در نسخه‌های پیشین داشته، این بار راهش به شهر سولیس رسیده که به‌نوعی مقر اصلی گروه بلک هند به‌شمار می‌رود و البته مدتی است که از شرایط آب و هوایی غیرعادی و عجیبی رنج می‌برد. داستان هرگز جزو نقاط قوت بازی‌های جاست کاز نبوده و تقریبا در همه نسخه‌هایش، به تقابل دو جناح خیر و شر خلاصه شده است. خب Just Cause ۴ هم از این قاعده مستثنی نیست و دوباره در نقش ریکو، با گروهی از مردم سولیس آشنا می‌شویم که قصد ایستادگی در برابر گروه بلک هند و بازپس گرفتن شهر از آن‌ها را دارند. بازی در همان دقایق اولیه شخصیت‌های مثبت و منفی‌اش را خیلی سریع معرفی می‌کند و در ادامه هم البته خیلی تلاشی برای شخصیت‌پردازی بیش‌تر و بهتر این کاراکتر‌ها ندارد و در نتیجه با اشخاصی در بازی رو‌به‌رو هستیم که شدیدا تک‌بعدی و یک لایه هستند و همین هم باعث می‌شود تا دنبال کردن سرنوشت آن‌ها، کمک کردن به‌شان یا حتی از بین بردن‌شان جذابیت چندانی نداشته باشد.
.png){kind=icon}
